Herder Sjoerd werd op de startavond van de Boekenweek zomaar een kring dansende vluchtelingen ingetrokken. Dat smaakt naar meer. Hier zijn ervaring…

In 1969 bezocht ik voor het eerst een dancing. Dat was Scottisch Inn in Sneek. Tientallen jongeren swingden vanuit vechtende schouders en strijdende armen. Hun dans steunde op eeuwenoude landarbeid, het mennen van Friese, zwarte volbloed paarden en de fok van eigen melkvee.

Op de startavond van de boekenweek nodigden Arabische vluchtelingen me uit om mee te dansen in hun kring. Dans en muziek, door de eeuwen op elkaar afgestemd in zware omstandigheden. De meeste van hen hebben een agrarische achtergrond. Dat is een raakvlak met ondergetekende stramme, houten klaas. En toen ik over mijn levensloop eens schreef: Ik ben van echo’s van kanonnen...(zie het gedicht hieronder) kon ik niet zien dat al deze dansende mannen om me heen, nu mijn broeders zijn. Wij !  dansers, wij ! overlevers, wij ! zijn allemaal… van echo’s van kanonnen. Wij ! missen het paradijs achter ons. Onze wegen kennen meer beton dan satijn en allen verlangen wij naar troost in onze levens en een blij vooruitzicht.

Deze ontheemden doén geen dans, nee, hun bewegingen geven hun innerlijk leven weer. Zij dansen geen nummer, maar ze zijn één met hun gebaren. Gingen Jezus en de discipelen bij het wijnwonder in Kana rustig scrabbelen? Ze hebben zich van harte onder de anderen begeven, meegelachen, meegedanst, ja, het leven in liefde meegevierd! Dansen is het leven vieren, juist in moeilijke toestanden.

Bestaan

Ik ben van
echo van kanonnen
en van verwarring
niet te weten hoe

ik ben van
naasten, anderen
in ontferming en van  de
Man die als een lam geslagen werd

ik ben van
verzoening en
angstvalligheid
van aarzelend dan toch weer op te staan

ik ben van
adem vreugde rode wijn
van velden vol van koren
en van besef ooit niet meer hier te zijn

Sjoerd Stellingwerf