Met jouw eigen wereld ben je welkom in onze wereld

De kunst is je gegeven grond tot heilige grond te maken, zo vertelt zuster Christella van de zusters van Denekamp. Wanneer je chaos ervaart, zit dan niet bij de pakken neer, maar ga zorgend en zaaiend op weg. Zo laat ook de geschiedenis van de zusters zien. Francisca Folkertsma doet verslag van onze ontmoeting.

Wanneer we de lange, rechte oprijlaan inslaan, zien we het klooster liggen. Het grijs van de kapeltoren steekt af tegen dat van de lucht. We zijn gearriveerd in Denekamp, een paar kilometer van de Duitse grens. Het is fris, maar droog. Af en toe breekt de zon even door het wolkendek. In het Franciscushuis worden we gastvrij ontvangen. Zuster Christella heeft de koffie met gevulde speculaas (het is eind november) al klaarstaan. Op onze vraag vertelt ze over de geschiedenis van de zusters. Dat zij vanuit Duitsland terechtgekomen zijn in Twente, heeft te maken met de Kulturkampf. In de jaren 1870 werden, op bevel van de protestantse Otto von Bismarck, de kloosterorden opgeheven en Duitsland uitgezet.

Bijna 150 jaar

De zusters Anselma en Marianne vluchtten te voet over de grens, Nederland in, en vroegen om hulp in het dorp Thuine. Daar vonden zij onderdak. Door de tyfusepidemie waren de twee al snel betrokken bij de ziekenverzorging in het dorp. Ondertussen bleven zij op zoek naar een veilige eigen plek. Toen de mogelijkheid zich voordeed om het Gravenhuis in Denekamp aan te kopen, maakte moeder Anselma daar dankbaar gebruik van. Zo kwam zij in 1875 met de eerste drie zusters aan in deze Twentse plaats. ‘Nog een paar jaar, dan is dat 150 jaar geleden’.

Beoordeel de dag naar wat je zaait

Op tafel staat een beeldje van drie zusters. ‘Dit is gemaakt naar het kloostermonument in het dorp’, vertelt zuster Christella. ‘In 1982 werd dit monument onthuld. De gezichten zijn anoniem, zodat iedereen zich erin kan herkennen.’ Onderaan het monument staat het opschrift: Zij kwamen om te dienen.

Gekomen om te dienen, dat is ook zuster Christella’s persoonlijke verhaal. Ze werd geboren in een islamitisch gezin, en kwam in aanraking met de katholieke kloosterzusters via de school in haar dorp. De liefde voor hun werk en voor God, raakte haar diep. Daar wilde zij ook bij horen! Samen met vier andere Indonesische zusters kwam zij in het jaar 2000 naar Nederland. De oogst is niet altijd zichtbaar. ‘Maar het gaat om wat we zaaien,’ geeft ze aan, met een knik naar Mirjams laatste boek, De kracht van rust. ‘Als iemand de laan uitrijdt met het idee dat zij verder kan met haar leven, daar gaat het om. In een periode waarin wij als zusters steeds minder aanwas hebben, is het voor ons de opdracht uit te leven waarvoor we hier kwamen. Liefde delen.’

We praten over het reisgenoot zijn voor zoekende mensen, het naast elkaar wandelen. ‘Vormen kunnen veranderen, maar de inhoud blijft hetzelfde.’ De zusters van Denekamp hebben de medemens veel te bieden. Zo zijn er vieringen mogelijk, inhoudelijke workshops en creatieve sessies. ‘Maar gewoon fietsen kan natuurlijk ook, het is hier prachtig’.

Middenin het leven

Dat kunnen we beamen, zeker wanneer we even later worden rondgeleid over het terrein. Allerlei verschillende bomen tonen hun herfsttooi. De begraafplaats maakt op een natuurlijke manier onderdeel uit van de tuin. Er is volop wandelruimte, waar ook de op het terrein gelegen dagbesteding gebruik van maakt. ‘Als zusters zijn we waar de mensen zijn, middenin het leven. Wanneer wij gasten ontvangen, komen twee werelden samen. Met jouw eigen wereld ben je welkom in onze wereld’.

Na de broodmaaltijd wonen we de viering in de kapel bij. We lezen, bidden, zingen en zijn stil. De eenvoud raakt me. Gezonden om te dienen. Niet meer, maar ook niet minder. Doen wat je hand vindt om te doen, en weten dat het goed is.