‘Koester je hart’ naar Amerika – Vijf reisinzichten

Tien jaar geleden zegde ik mijn baan op om te kunnen schrijven aan Koester je hart. Het was een intuïtieve beslissing, al helemaal niet op het ‘juiste’ moment. Op dat moment kon ik niet voorzien waar dit avontuur mij zou brengen, ik volgde slechts een klein verlangen – en ik leerde er een paar belangrijke lessen uit. 

Afgelopen periode zette ik mijn handtekening onder het contract met een Amerikaanse uitgever en momenteel laat ik mijn blik glijden over het Engelstalige manuscript.  Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Niet zomaar vanwege het feit dat ik nu ‘naar Amerika’ ga – maar vanwege de reis die eraan vooraf ging. Daar wil ik graag iets van delen – aangezien ik vaak vragen krijg over hoe mijn werk tot stand gekomen is.

1. Not a big plan, but a small passion.

Ik schreef Koester je hart na een lange periode van burn-out. Sommige dokters zeiden me dat ik het maar uit mijn hoofd moest zetten dat ik ooit nog een boek zou schrijven. Wat ik frustrerend vond was dat er vooral ingegaan werd op mijn lichamelijke klachten, terwijl ik zelf al een aantal belangrijke ontdekkingen had gedaan. Zo zat ik niet goed in mijn adem,  leefde ik vanuit een onrustige mindset en was stilte een absoluut ondergeschoven kindje in mijn leven. Ik leerde in die periode enorm veel van de wijsheden uit de kloostertraditie en mijn persoonlijke geloofsleven onderging een transformatie. Ik had geen grootse plannen, alleen een klein verlangen om de pen op te pakken en mijn inzichten te delen, al leek dat onmogelijk door mijn gebrek aan energie en pijn in mijn lijf. Toen ik langzaam herstelde, wilde ik dat kleine verlangen meer ruimte geven. Daarom zegde ik mijn baan op. Dat was spannend, omdat mijn man een week later zijn contract niet verlengd kreeg en we hadden daar nog geen plan voor. Nee, verstandelijk gezien leek het geen goede beslissing. En toch wist ik van binnen dat het goed was. A small passion was de start – het plan zou zich vanzelf wel ontvouwen.

2. Ontdek de verbinding

Denk nou niet dat het vanaf dat moment van een leien dakje ging. Nee, zeker niet! Hoe moest ik dat boek in vredesnaam schrijven? Ik had namelijk nog steeds veel last van mijn armen, dus dat bleek de volgende uitdaging. Ik moest om hulp vragen. ‘Help,’ is het meest belangrijke woord dat ik in de afgelopen tien jaar heb geleerd – het brengt je in verbinding met anderen. Want nee, impact maken met een boodschap doe je nooit alleen. Alle successen behaal je samen met anderen – dus vergeet de ondernemerscursussen die zeggen dat jij alleen aan de top moet komen te staan. Dat werkt niet en je wordt er bovendien doodongelukkig van. Koester je hart komt uit mijn hart, maar ik kreeg de handen te leen van mijn vriendin Maaike Bos. Terwijl ik de zinnen uitsprak, zette zij ze voor mij op papier. En nu tien jaar later, wil ik ook Dave Thomas bedanken. Hij bezocht een paar jaar geleden een retraite van mij en was zo geraakt door het boek Koester je hart dat hij aanbood de eerste vertaling te maken. Stap voor stap ging hij ermee aan de slag en dat werd opgepikt door Amerika. De uiteindelijke vertaling gaat nu gemaakt worden door Els Veurink – en zo zijn er opnieuw diverse handen die aan dit manuscript werken.

3. Geef niet op

Een paar jaar geleden was dit boek van mij ook al in beeld om in het buitenland te verschijnen. Maar toen had niemand er interesse voor. In het boekenvak is je boek dan al gauw ‘oud’. Er moet altijd maar weer iets nieuws gepresenteerd worden, want mensen willen nieuwe dingen. Als journalist wist ik daar alles van: als het maar nieuws is, dan willen mensen het wel. Maar tijdens mijn burn-out had ik juist het oude leren omarmen. Er is niets nieuws onder de zon – vintage moet alleen opnieuw ontdekt worden. Dus laat je niet afleiden door mensen die zeggen dat het niet nieuw genoeg is. As we speak komt op dit moment ook een contract met een Duitse uitgever de mailbox binnenrollen. Het ‘oude’ nieuws van rust is actueler dan ooit.

4. Vraag en laat los

Wacht geduldig op de juiste tijd. Ik kreeg in de afgelopen jaren al veel vragen van mensen of er een Engelse vertaling zou kunnen verschijnen. Hun vragen zetten bij mij iets in beweging, maar ik had besloten het los te laten – en daarbij luisterde ik weer naar mijn intuïtie. Ik had geen zin om aan de rijst te gaan trekken om hem te laten groeien, dat zou me alleen maar frustratie opleveren. Toen Dave Thomas met zijn aanbod kwam, stond ik open voor een vertaling en gooiden we een hengeltje uit. In eerste instantie kwam daar weer niets uit en ik liet het opnieuw los.

Toen kwam corona en raakte ik veel bestaande klussen en inkomsten kwijt. In de ochtenden van de eerste lockdown stelde ik een vraag richting de hemel: God, u belooft dat als ik vraag om een brood, u mij geen steen geeft. Waar is mijn broodwinning? Help me creatief te zijn of misschien iets anders?  Ik ging online aan de slag en na vijf weken lockdown opende ik mijn mail en moest twee keer lezen. In mijn mailbox zat een onwaarschijnlijk mailtje uit Amerika: ‘Wij zijn zeer enthousiast en willen uw boek uitgeven!’

5. Zeg nooit nooit!

In Amerika zal het boek niet uitkomen onder de huidige titel. Er is een nieuwe, verrassende titel. We moeten die nog even onder de pet houden. In ieder geval is het een titel waar ik smakelijk om moet lachen. Want als je mij twaalf jaar geleden had gevraagd of rust en stilte wat voor mij was, had ik je meewarig aangekeken. Hoezo stilte? Ik leidde een dynamisch leven en dit leek me meer iets voor zweverige types. Lieve mensen: zeg nooit nooit! Lig jij nu in de kreukels en denk je dat jij niet meer kan bijdragen aan het leven? Ik waag dat te betwijfelen. Wacht niet tot alles klopt maar volg dat kleine verlangen, durf de verbinding met anderen aan te gaan, geef niet op, vraag en laat los. Weet je niet hoe dat moet? Geen nood, ik heb het ook vanaf de grond geleerd. Elke keer als ik weer val, weet ik: vanuit de grond ontstaat weer leven. Daarin pelgrimeer ik graag met je samen – al mijn boeken en trainingen gaan juist hierover – wie weet kom ik je tegen; zeg nooit nooit!

Is er veel veranderd nu de boeken naar Amerika gaan? Nee – in de basis niet. Natuurlijk ben ik super dankbaar voor een groot bereik – ik geef mijn boeken uit zodat ze gelezen kunnen worden – maar ik hoop vooral dat ik dichtbij mijn small passion kan blijven. Groot, groter, groots is nooit het plan geweest, maar nu er dan allerlei nieuwe mogelijkheden zich aandoen, wil ik genieten van dit avontuur, samen met de lezers en alle anderen waardoor dit mogelijk gaat worden. En ja, ik heb wat ‘wachters’ om me heen verzameld die me liefdevol aanmoedigen de rust te blijven nemen. Alleen samen leren we rusten!   

Bestel Koester je hart via Boekenwereld.